DANTEL..

İnce ince elimizde büyüyen çıkardığımız ürün mü?
Onunla beraber ördüğümüz hayatımız mı?
O ilmeklerde düğümlerde neler vardır?
Kırgınlıklar...
Üzüntüler...
Aşk....
Sevgi....
Heycan...
Hayat var ,yaşam var ,umut var o ilmeklerde...
Kişinin kendi kendine yaptığı en güzel terapi sanırım..
Ben yapılan dantelin kişiyi yansıttığına inanırım.
Bu kadar haşır neşir olursam.Gözlemlerimde beni haklı çıkarır..
Üzüldüğüm bir konu var ama...
Pek çok geleneklerimizden koptuğumuz gibi el sanatlarımızda yok oluyor.
Annem anlatırdı o zamanlarda ne tv nede radyo var.Tarladan gelirdik gaz lambasının altında işleme yapardık..
Birbirimizle yarışırdık derdi.Birde yokluğun içinde nerede o zamanlar bu ip renk çeşit bolluğu...o zamanlardan kalma bir işlemenin değerini varın sizin düşünün.
Kız çoçuğu artık biraz büyüdümü eline tığ verilirdi ..Ben ilkokul 2 gidiyordum dantele başladığımda..
İlk olarakta; o zamanlar hacıdan dantel namaz takkeleri gelirdi...ona baka baka babama takke yapmıştım 2 tane .Birinide çok değerli bir akrabamız el koydu , ne hoşuma gitmişti benim takkelerin beğenilmesi ...
Evet ben hayallerin örüldüğü ilmekleri, rengarek kumaşlara monte edip kendi hayelerimide ekleyip makinamın başına geçeyim.Hepimize kolay gelsin...